Costa Brava

We vinden 400 km genoeg voor een dag, dus op het laatste moment hebben we de geplande rit van 900 km naar Valences opgesplitst in twee stukken

Maar ik had het kunnen weten, Noord Frankrijk en dan nog in de winter: grijze dorpen in the middle of nowhere, alle luiken dicht, het beste recept voor een depressie. Nooit meer, dus.

Alle restaurants zitten ook nog eens bomvol vanwege Valentijnsdag, zowel lunch als diner, ze moeten per slot van rekening én moeder de vrouw én hun maitresse tevreden houden. Dus komen we in Pizzeria La Plazza terecht. Geen veelbelovende start.

Maar . . . . . . 

. . . . . Bulgnéville is snel vergeten als we neerstrijken in La Treille Muscate in Cliouscat, Zuid Frankrijk. 

Een heerlijk hotel met een prima restaurant. We drinken een Chateau Neuf du Pape, die bij Lizbeth de reactie opwekt : "heerlijk, net als de wijn in Venezuela". 

Ze heeft het dan over de premier crus en Chateau Neufs, die de militairen inVenezuela importeerden met op het etiket de vermelding: "embotellado para las fuerzas armadas de Venezuela"

Die wijn bevalt zo goed dat "il vaut un detour" en we de volgende dag naar het domaine rijden, zo'n 60 km zuidelijker op onze route naar Spanje. 

In La Treille Muscate staat hij voor €48 op de kaart, bij het domaine €22, maar als we doorvragen is de prijs €13 . Dan moeten we nog wel een HPA* nummer en het transport regelen. 

*Hoofd Productschap Akkerbouw

Een minder bekend dorp in Empordá, de wit gemarkeerde streek aan de Costa Brava. 

Een strak zonnetje met 15 graden, in ieder geval een goed begin. 

Empordá is verdeeld in Alt en Baix Empordá, twee nogal verschillende landschappen.

Vikingen, Grieken, Romeinen, Hunnen, Bulgaren, Gothen, Turken, Moren en Franken: door de eeuwen heen proberen ze allemaal een EU op te richten, weliswaar niet aan de onderhandelingstafel, maar gewoon met fors geweld. En zo komen ze allemaal ook in het huidige Catalunya terecht.

Het huis

Twee maanden lang zijn we ook in Spanje buren van Joost en Wilma, onze buren in het Florapark, dank zij hun tip over Villa Puig Rosell naast hun eigen huis in een buitenwijk van Calonge. 

Een rustig stadje (10.000) zo'n vijf kilometer van de kust met nauwelijks enige reuring. We zijn er zeggen en schrijven één keer doorheen gelopen. 

Er is ook een Calonge aan Zee, dat is Sant Antoni de Calonge met een kilometerslang strand tot aan Pálamos.

Het zijn de Feniciërs die zich als eerste kolonisten vestigen op een eiland aan de zuidkant van de Golf van Roses. Ondertussen is dat eiland een heuveltje op het vasteland geworden. 

Waarom kies je voor de Costa Brava en niet Costa del Sol? 

De afstand, het eten, het landschap. Zoveel mooier dan de Costa Blanca en Costa del Sol.

Als je Marbella uit rijdt is er nog maar weinig te zien of te beleven, zeker als je de driehoek Cordoba/Sevilla/ Granada -en Ronda helemaal- kent. Voor een verblijf van twee maanden is dat geen optie.

Ja, en dan zit je daar op de bank. Wat mij het meeste bevalt is de compleet lege Google Agenda voor de komende twee maanden. Elke dag als je wakker wordt weten, dat je geen enkele verplichting hebt.  Een zalig gevoel.

Maar wat doe je dan? Doen alsof je thuis bent of wat? Ik ben blij dat ik een ChromeCast heb meegenomen, want de Engelse huiseigenaar heeft alleen een "Boris-schotel". 

Op Netflix draait "Full Swing", de golfversie van Formule 1's "Drive to Survive". Full Swing kijken  we binge, maar Drive to Survive zetten we na de eerste aflevering uit: meer van hetzelfde.

We gaan de buurt verkennen dus, daarom waren we toch naar de Costa Brava gegaan? Er zijn voldoende idyllische dorpen, spectaculaire baaien, golfbanen en restaurants. 

Rond 600 v Chr. komen de Grieken naar Catalunya. Ze stichten Emporion / Ampúrias als eerste commerciële enclave in het Iberisch schiereiland. 

De eerste week lunchen we bij restaurants uit de lijst die we van Joost hebben gekregen. Dat ritme werkt prima: laat ontbijt thuis, late lunch en 's avonds een bite uit de koelkast. 

De Spaanse keuken is altijd al snel met opdienen geweest en de invoering van centrale fabrieken, waar alles sous vide voorgekookt wordt, helpt daarbij. 

Met de huidige prijzen voor voedsel levert een drie gangen menu van twintig euro niet veel op, vandaar dat de prijzen a la carte stukken hoger zijn. 

Maar we leren snel: blijf weg van de menu's in die restaurants met centrale keukens. Het lijkt aantrekkelijk, maar het eten is slecht. Gelukkig vinden we snel een paar restaurants, die nog zelf alles klaarmaken. 

Het is eigenlijk heel simpel: blijf weg van de kust en kijk, waar er veel auto's en bestelbusjes voor de deur staan, dan weet je dat het goed is. Of bestel -net als de Spanjaarden- drie of vier gerechten, die je deelt, vaak uit de lijst voorgerechten. 

Zo vinden we Cal Fray in Llofriu (€ 16 inclusief fles wijn) en La Braseria (€t 13,90) tussen Calonge en Palamos 

Ga vooral niet in op het aanbod: "un poco de iberico, om te beginnen?" want 99% van de iberico in restaurants is geen iberico. 

De lokale witte en rosé wijnen zijn goed te drinken. We stappen over op stevige rosé's (Enate) omdat witte wijn voor onze late lunches toch te flauw wordt.

De 15 sterren- en 25 andere restaurants uit de Oenogastronomía gids liggen bijna allemaal in Alt Empordá, dicht tegen de Franse grens. 

We zijn er niet geweest.

De Romeinen trekken in 200 voor Christus Catalunya binnen om de bevoorrading voor de legers van Hannibal af te snijden. 

Ze kiezen Calonge in Empordá uit om er een zomerdorp te maken. Noestig graafwerk laat zien dat er in de tweede eeuw na Christus een belangrijke gieterij in Calonge staat en een werkplaats waar goederen voor export gemaakt worden. 

En inderdaad sneeuwt het even, maar heftiger nog is de tweedaagse storm, die me drie keer uit mijn bed licht om te kijken wat er nu weer losgerukt is om het huis.

Maar -zeggen de locals- dat duurt nooit lang. En we merken dat slecht weer hier toch iets anders is dan slecht weer in Nederland. Er is altijd wel een blauw gat in de lucht waar je een hemd uit kunt snijden. En de zon zie je, ook al is het maar een uurtje, elke dag.

In Sant Feliu de Guixols kunnen we sinds een paar dagen weer op het terras in de zon zitten, wel fris, maar toch. 

Empordá is bekend om zijn tramontana, een stevige koele bries vanuit de Pyreneeën. Maar in maart en april is het vaker de koude wind uit zee, die het leven in de schaduw een beetje aan Holland doet denken.

Met een meerrittenkaart van RENFE, de Spaanse NS, kun je met de boemeltrein naar Barcelona. Het is niet anders dan bij de NS -te vol, te laat of helemaal geen trein-  maar het is wel prettig als je midden op Passeig de Gracia uitstapt en zo "La Tapería" van El Nacional binnenstapt. 

Maar toch gaan we bij onze volgende bezoeken aan Barcelona met de auto; het is maar een dik uurtje en onderweg kunnen we dan nog eens ergens afslaan.

Maar zelfs in het voorseizoen is de Ramblas "the pace to avoid". De hele straat lang schuifelen tussen massa's locals en toeristen. Daarvoor zijn we niet hier. 

Vanuit de auto zien we lange rijen voor de Sagrada Familia. We rijden snel door. In 2024 doen we het beter, we kopen on line tickets en beleven een van de meest indrukwekkende bezichtigingen uit ons leven!

Na de Romeinen is het de beurt aan de Germanen, die rond 400 na Christus Spanje binnenvallen. Wat de Spanjaarden betreft barbaren: "Dit is het einde van het echte Hispania"

De Germanen houden stand tot 700 als de Moren aan hun opmars in Spanje beginnen, eerst in wat ze al-Ándalus noemen om vervolgens de Germanen uit heel Spanje te verdrijven.

Als we Pals uitlopen zien we voor het eerst het bekende Chinese vlaggetje tussen een verveeld kijkende groep mensen. Tijd om snel de bucket list af te werken, want vanaf nu wordt dat dus minder prettig. 

Weer thuis zien we vanuit ons huiskamerraam in de verte de C-31 richting Platja steeds voller lopen in het weekend.

Jeetje, wat een kunstgamma heeft die man, een afspiegeling van zijn leven: van tekenaar bij Walt Disney tot aanhanger van Franco, enfant terrible van Picasso's surrealistische beweging, uitdager van Sigmund Freud en goede vriend van Coco Chanel.

Maar op een of andere manier maken zijn huis in Port Lligat en het kasteel van Gala in Puból meer indruk dan het museum in Figueres.

In Calonge staat een van de grootste forten in Baix Emporda, dat in de 8e eeuw door de graven van Gerona gebouwd wordt om het hoofd bieden aan invallen van de Moren, maar dat lukt dus niet

As we in San Feliu teruglopen naar onze auto blijven we nog even staan bij een spelletje petanque en voor we het weten spelen we mee. We hoeven toch nergens naar toe, hadden we afgesproken. 

Heerlijk gevoel, "time is rubber"

Rond 900 is het de beurt aan weer andere kolonisten, ditmaal de Franken, die Catalunya onderdeel van het Karolingische rijk maken

In de twee eeuwen daarna wordt Catalunya steeds onafhankelijker en duikt het -net als heel Europa- de donkere middeleeuwen in met als hoofdthema "edelen, boeren en oorlogen" -veel oorlogen

Het blijft koel met zon, dus nu is het tijd voor trips naar het binnenland. We rijden een stuk de Pyreneeën in waar verse sneeuw ligt, maar Andorra laten we links liggen, het is 270 km, ik heb geen sneeuw-kettingen en we zijn al eens door Liechtenstein gereden.

Camprodon, een skioord in de winter voor de Barcelonezen. We zijn dan al een flink stuk de Pyreneeën in gereden op 1000 meter hoogte en 5 graden in de schaduw midden op de dag.

Toch lunchen we buiten op terras in de zon zonder jas. 

Het "Ronda van de Costa Brava", maar wel spectaculairder. Een dorp gebouwd op basaltrotsen na een vulkaanuitbarsting.

Niet de gebruikelijke kerk, die kathedraal van Gerona. Alleen al de trappen er naar toe al, die op de foto lang niet zo indrukwekkend lijken als in werkelijkheid. 

Bij binnenkomst de echte verrassing: een levensgroot en aartslelijk orgel midden in de kathedraal, die de wauw factor van het breedste schip ter wereld volledig te niet doet.

Het orgel mist ook nog eens zijn belangrijkste onderdeel: de frontpijpen aan de buitenkant. 

In Gerona zijn ze er ook blijkbaar nog niet uit: de burgemeester wil het ding in een zijbeuk neerzetten, de gemeenteorganist natuurlijk niet en en kerk zwijgt, zoals altijd.

Roses en Cadaqués -de laatste wat ons betreft highly overrated- en dus gaan we door naar Cap de Creus om te wandelen, maar dat kunnen we wel vergeten. We worden zowat uit onze kleren geblazen door de wind. Geen foto's dus.

Brexit heeft aan de Spaanse kusten wel wat teweeggebracht. 

Bijna alle eerste generatie Engelsen zijn óf teruggegaan naar de UK óf overleden. In hun plaats zijn er in onze wijk veel Nederlanders gekomen. In andere plekken in Spanje zijn dat andere nationaliteiten, in het zuiden behoorlijk veel Russen

Engelsen moeten een residence visum hebben om hier te mogen wonen. Dat willen de meesten niet, want dan moeten ze zich uitschrijven in de UK. 

Dus kunnen ze hier maar 90 dagen verblijven en dan weer 90 dagen wachten om terug te komen. Dan koop je niet makkelijk een huis in Spanje

Daarnaast zijn de meeste tax benefits voor Engelsen in Spanje verdwenen

Er is een plek waar ik wel zou kunnen wonen: Els Masos de Pals in de gouden driehoek Bisbal-Begur-L'Estartit, daar waar het heuvellandschap overgaat in de vlakte van de Ter rivier tot aan L'Escala.  

Voor Lizbeth is het geen optie: te weinig reuring.

Vanuit Els Masos de Pals naar de villawijk erboven en je ziet ze allemaal: Pals, Palau-Sator, Llabia, Peratallada, San Feliu de Boada. 

Daarachter de besneeuwde toppen van de Pyreneeën, de brocolibomen van Golf d'Empordá tot aan de Medes rotseilanden voor de kust bij L'Estartit. 

In de ochtendzon door de felgele koolzaadvelden en brocolibomen rijden met her en der de Flamandkleurige masi's; ik begin Vincent een beetje te begrijpen.

Na een paar weken begint het te wennen. Er wordt meer in huis gekookt, de kaarten liggen op tafel, maar met z'n tweeën jokeren is wel beperkt, we hadden toch RummiCub mee moeten nemen.

Bijna twee weken heeft het ons gekost om onze draai te vinden in het bed: van 180 naar 160 cm gaf in het begin nogal wat geduw en getrek

Een paar praktische zaken:

• Spanje loopt op behoorlijk wat terreinen voor op ons. Vuilophaal is hier vele malen beter geregeld: groene bak vier keer, zwarte bak twee keer en papier één keer per week.

• Wel opvallend: op de folder met de titel "Recollecta de residus" staat niet de dag van recollecta (ophalen),  maar de avond dat je het buiten moet zetten. Verwarrend voor ons, maar logisch voor hier. Het heeft alles met "mañana" te maken; ik zou daar een boek over kunnen schrijven.

• In de supermarkt is de collectie lactose/glutenvrij beduidend groter dan bij ons. Voor ons is een bezoek aan de slager trouwens als een gang naar de snoepwinkel.

• Het verkeer is nog steeds hetzelfde: zeker de reactie van automobilisten -vooral van vrouwen- als je er nog net voor wil schieten; dat leer je vanzelf af.

Rond 1200 begint de eeuwenlange strijd tussen Castilië en Aragon, de twee dynastieën, die elkaar naar de troon steken in wat uiteindelijk Spanje zal gaan worden.

Rond 1500 wordt Castilië economisch en cultureel een van de grootmachten van Europa en met de ontdekking van Amerika een imperialistische "global power".

Het leidt er toe, dat het Castilliaans -het "echte" Spaans- in Catalunya wordt ingevoerd, het begin van de tot vandaag durende vete tussen Barcelona en Madrid. 

Die invoering van het Castilliaans is de druppel, die de emmer doet overlopen. Natuurlijk spreekt iedereen in Catalunya beide talen, maar toch blijft het knarsen:

Een voorbeeld daarvan maken we mee in Llafranc:

De oude Cerveceria Llafranc wordt omgedoopt in "Blau Llafranc". In het Catalaans is blauw ook "blau". 

"Dat is vreemd" zeg ik tegen een voorbijganger. "Nee hoor, weet je wat vreemd is? Castilliaans met zijn "azul" 

Behalve vijf minuten sneeuw hebben we geen drup regen gehad. Met de temperatuur gaat het de goede kant op en als we zomerweer willen, hadden we in de zomer moeten komen, toch?

In de 17e eeuw begint het verval van het Iberisch imperium. Portugal raakt zijn Aziatische nederzettingen kwijt, in de Cariben liggen de Spanjaarden onder vuur van Engelsen, Fransen en Hollanders en in Europa bezorgen wij Alva hoofdpijn. 

Het zijn de Fransen, die de nummer één van Europa worden. Napoleon bezet heel Catalunya, maar dat is van korte duur. In 1814 laat Wellington hem een wapenstilstand ondertekenen, waarbij de Fransen zich terugtrekken uit Spanje

We verkennen eerst een paar banen. In ons favoriete gebied -tussen Pals en Torroella- liggen drie banen: Golf d'Empordá (twee courses), Golf Serres de Pals ( negen holes) en Golf Platja de Pals (achttien holes). 

Bosbanen met brocolibomen, waar ik enthousiast van wordt, net als de Toscaanse cypressen van Circulo Golf dell'Ugolino. 

De forest course van Golf Empordá staat wel in mijn -bescheiden- top tien.

We spelen iets minder dan we gedacht hadden. Dat heeft alles te maken met de aanloop -zie onder "Familie"- en omdat we genieten van  onze tripjes door Empordá.

Op de PGA Catalunya kiezen we deze keer voor de Tour Course. Een goede beslissing, hij is een stuk korter en eigenlijk mooier dan de Stadium Course

Er zijn nogal wat par-3 banen in de omgeving. Gualta -onder Torroella- staat met zijn 18 holes in de top drie van par 3 banen in Europa en is inderdaad de moeite waard. Holes van 70-120 meter; op dagen met een stevige tramontana heb je je handen vol. 

We spelen er drie keer, want Lizbeth is goed met haar ijzers en heeft het dus naar de zin, maar na de derde keer krijg ik toch de vraag:"Wanneer gaan we weer op een echte baan spelen?" 

Het blijkt, dat la princesa achttien holes duwen met zo'n karretje toch maar niks vindt. 

Op uitnodiging van overbuurman Peter doe ik mee met een potje wandelvoetbal van de Engelse club. 

Een levensgevaarlijke sport: de bal is zwaarder dan een voetbal en je mag niet rennen. Dus ga je overdreven strekken om de bal toch nog te halen. 

Resutaat: hamstringblessure en een open knie na uitglijder op het kunstgras. Na vijf minuten keepen een gekneusde duim vanwege die loeizware bal. 

Blijf toch gewoon golfen, man.

Over voetbal gesproken:
FC Barcelona heeft via Goldman Sachs en JP Morgan een financiering rondgekregen van € 1,5 miljard voor de bouw van Espai Barça, een nieuw stadion en wijk in Barcelona. De lening  dient tevens om de huidige schuld van € 180 miljoen af te lossen.

De bouw is onderhands aan een Turkse aannemer gegund, die geen ervaring heeft met dit soort projecten. Daarnaast krijgt FC Barcelona nog een rechtzaak aan z'n broek vanwege het jarenlang omkopen van (een) scheidsrechter(s).

In Spanje begint de strijd tussen monarchisten en republikeinen, de eersten in Castilië, de laatsten in Catalunya. Een eerste poging van de Catalanen met hun "Eerste Spaanse Republiek" duurt precies één jaar totdat de Bourbon Parma's weer in het zadel komen.

De industriële revolutie speelt zich in Spanje af rond Barcelona. In het begin in de landbouwsector, met name katoen, maar later ook in andere sectoren. In Empordá is dat voornamelijk de kurkindustrie.

Begin 20e eeuw is het strand nog niet ontdekt als toeristisch trekpleister. De crisis en tweede wereldoorlog leiden tot de neergang van de kurkindustrie in Empordá. Veel mensen verhuizen naar Barcelona voor werk.

S'Agaró is de eerste plek die het burgerlijke Barcelona uitkiest op zoek naar een rustige plek aan zee. Het is nog duidelijk te zien aan de oude hotels en villa's uit die tijd. 

In de jaren zestig barst het toerisme los met als resultaat de scheiding tussen een hectische kuststreek en een relaxed achterland. 

We gaan -zoals altijd als we in Empordá zijn- bij Hans en Daida de Roos op bezoek. Casper neemt blikken olijfolie mee voor thuis.

Hans de Roos ken ik uit mijn HCI tijd in Venezuela. Ik ga in 1977 bij hem langs in Madrid op weg naar Nederland. Hans is manager van HCI's eerste vestiging in Europa. 

Na zijn HCI tijd richt Hans de "Eerste Nederlandse Tractor Industrie" op om vervolgens in de buurt van La Bisbal een olijfgaard te kopen. Hij levert zijn olijven niet in bij de coöperatie, omdat hij zuivere olijfolie wil verkopen aan restaurants in Spanje en Nederland.  Daarom huurt hij de molen voor een volledige dag, zodat die de avond van te voren helemaal schoongemaakt kan worden.

Hans hoorde in 2010 van mijn idee om een verhaal over HCI te schrijven en moedigde me aan, maar wel met de opmerking: "Je krijgt een mooi verhaal, Hans, maar je raakt wel wat vrienden kwijt". Het verhaal is er inderdaad (nog) niet gekomen, omdat slechts één man mee wilde werken; alle anderen wezen beleefd af.

Strikt om 12.50 mogen we met vooraf gekochte kaartjes het "museum" in. 

Dali's huis zijn zeven vissershuisjes met elkaar verbonden en nog wat etages erop. Eén kamer met alleen maar foto's van de knotsgekke narcist en zijn grote liefde Gala met beroemde filmsterren, politici, pausen, kunstenaars en professoren. Vier kamers met unieke views over de ruige kuststreek van Alt Empordá.

We lunchen buiten Rosas aan het strand bij restaurant Rom. "Daar gaan ze met iedereen naar toe, zegt Bart"  voegt Ben met gepaste zelfspot er aan toe. 

We hebben genoeg praat al was het alleen al vanwege de gezamenlijke kennissen en vrienden en onze memories van de Camino de Santiago.

Na een aantal pogingen lukt het uiteindelijk toch om een afspraak te maken met Miriam Martinez, een goede vriendin van Lizbeth. 

Ze is tien jaar geleden vanuit Venezuela naar Spanje verhuisd, haar twee dochters zijn haar na een paar maanden gevolgd. 

Dank zij een regeling tussen Venezuela en Spanje krijgt ze haar pensioen uit Venezuela ook en woont in een mooi appartement in Sabadell boven Barcelona. 

Lizbeth kende Miriam's moeder via haar werk bij de Gemeente Valencia (Venezuela). Toen Lizbeth haar baan kwijtraakte, omdat de tegenpartij de verkiezingen had gewonnen, belde Miriam haar op omdat ze wist dat HCI voor het kantoor in Valencia een directiesecretaresse zocht.

De rest is geschiedenis, heet dat dan.

We hebben nog twee en een halve week om te kijken hoe we de overwintering verder gaan invullen. Meer golf en wandelen, maar dat laatste zal een uitdaging worden, ik loop een beetje kreupel door dat "wandelvoetbal" 

Begin 21e eeuw gaat het steeds slechter tussen Barcelona en Madrid. Wanneer Madrid een aantal Catalaanse bestuurders achter de tralies zet, vlucht de zelfbenoemde president Puigdemond naar België; Spanje vaardigt een Europees arrestatiebevel uit.

Het Europese Hof van Justitie bepaalt in januari 2023 dat België hem -onder voorwaarden- moet uitleveren. Die voorwaarden zijn uitsluitend voer voor advocaten, dus dat gaat nog wel even duren.

De historie van Catalunya lijkt veel op die van Oekraïne. Tweeduizend jaar lang een opeenvolging van bezetters, maar nooit een soeverein land geworden. Het zal voorlopig wel even stil blijven, maar "Het einde van de geschiedenis" (Francis Fukuyama) is het gegarandeerd niet.

"Zullen we doorrijden in plaats van onderweg overnachten?" opper ik als we even voorbij Nîmes zijn. Maar we nemen wel de tijd om te eten bij Excelsior in Nancy, een teleurstelling overigens. We zijn om 01.30am thuis. 

"Goed gedaan" zegt Lizbeth en vat daarmee ook de twee maanden samen

En volgend jaar? Lizbeth wil wel graag, ik ook. Lizbeth voelt zich -door het uitzicht op de bergen- als in haar ouderlijk huis in Guatapáro, Venezuela. 

Het weer is altijd beter dan in Nederland en met een goede selectie kun je twee maanden prima buiten de deur eten.

Maar zwemmen in de zee is voor Lizbeth -geboren aan het strand- toch een essentieel onderdeel van een vakantie. We gaan het zien.

• Je moet wel in de buurt van een plek met reuring gaan zitten. Dat heeft Platja d'Aro absoluut. Het is toeristisch, maar wel gezellig en in de laatste decennia behoorlijk in niveau gestegen.

• Ik ben wat minder enthousiast over Calonge, maar het grote voordeel is zijn centrale ligging. 

• Veel mensen hebben ons gezegd, dat -wat het weer betreft- december en januari eigenlijk betere maanden voor de Costa Brava zijn dan half februari-half april.
  We hebben geleerd, dat je beter kunt kijken wanneer het slecht weer is in Nederland in plaats van naar het weer aan de Costa Brava. Bovendien is het wel volop lente als je eind april terugkomt.

• We moeten er rekening mee houden, dat -als we volgend jaar weer gaan- er minder toeristische trips zullen zijn. We zullen meer "in en om de boerderij" zijn, dus een goed huis is een must, een appartement liever niet.

In oktober/november zijn we zes weken aan de Costa Blanca geweest, tussen Valencia en Alicante, in de buurt van Denia. De meningen daarover zijn verdeeld: mij zien ze er niet meer terug, Lizbeth vond het best wel ok, behalve dan het appartement waar we zaten. 

Dat lag volledig geïsoleerd in een wijk waar alleen maar vakantiewoningen lagen. En daar waren de luiken al gesloten. Het jaar daarop stonden we dus weer voor het hetzelfde dilemma.